Tântalo [filho de Zeus] certa vez pôs
rocha dos Frígios nas montanhas,
e criança uma vez pássaro vôou
das andorinhas de Pandíon [filho do rei de Atenas].
Que eu espelho possa ser,
de modo que sempre olhes-me.
que eu túnica devenha,
de modo que sempre portes-me.
água desejo me tornar
para que sua pele eu lave.
perfume, mulher, possa eu devir
para que eu me esfregue em você.
e fita dos seios,
pérolas de sua garganta,
e sandálias eu devenha:
para que só seus pés pisem em mim.
Anacreonte
Ἡ Ταντάλον ποτ' ἔστη
λίθος Φρυγῶν ἐν ὄχθαις,
καὶ παῖς ποτ' ὄνις ἔπτη
Πανδιóνος χελιδών.
ἐγώδ' ἔσοπτρον εἴην,
ὅπως ἀεὶ βλέπης με·
ἐγὼ χιτὼν γενοίμην,
ὅπως ἀεὶ φορῇς με.
ὕδωρ θέλω γενέσθαι,
ὅπως σε χρῶτα λούσω·
μύρον, γύναι, γενοίμην,
ὄπως ἐγώσ' ἀλείψω.
καὶ ταινίη δὲμαστῶν,
καὶ μάργαρον τραχήλῳ,
καὶ σάνδαλον γενοίμην·
μόνον ποσὶν πάτει με.
Nenhum comentário:
Postar um comentário